Elke reis begint met één enkele stap

Ons avontuur begon twee jaar geleden, het begon te kriebelen en we besloten er samen voor te gaan. Tuurlijk hoopten we dat het snel raak zou zijn maar we waren ook realistisch en we lieten de natuur zijn gang gaan. 

Ik begon steeds meer last te krijgen tijdens mijn maandelijkse periode. Zoveel last dat ik er echt ziek van werd en mijn leven even stopte. Elke maand riep ik weer dat ik naar de dokter zou gaan maar zodra de pijn voorbij was, hervatte ik mezelf en schoof de doktersafspraak weer voor mij uit. Tot er ergens in mijn hoofd een belletje ging rinkelen dat deze dingen weleens met elkaar te maken konden hebben. Stiekem was ik ook een beetje bang, ten eerste voor wat mij te wachten stond maar ook voor de reactie dat ik al kinderen wilde. Dat komt mede doordat ik vaker het gevoel had dat ik scheef aangekeken werd, als ik bekende een kinderwens te hebben. Mijn vriend vond dit onzin, het is immers onze keus maar toch voelt het alsof ik mij dan moet verdedigen. De keus die we hebben gemaakt is weloverwogen, door mijn grote rugzak ben ik vroeg volwassen geworden, erg zelfstandig, heb ik een fantastische en stabiele relatie, hebben we het financieel goed en samen hebben we genoeg liefde over. Daarnaast vind ik dat als je iets wilt en je realistisch weet dat dit mogelijk is je, je hart moet volgen en ervoor moet gaan. Het leven laat zich immers toch niet plannen.

Zo zat ik dus op een morgen bij onze huisarts maar ze had geen vooroordeel, keek me niet scheef aan maar was vol begrip en toonde respect en haar bezorgdheid. Voordat ze mij een verwijzing zou geven wilde ze eerst dat ik van alles bij ging houden. Ik moest mezelf tempraturen, de klachten noteren, de pijn bijhouden en mijn cyclus registreren. Zo gezegd, zo gedaan en ik maakte een nieuwe afspraak. Ze vond dat mijn klachten erg veel leken op endomtriose en besloot om mij door te verwijzen naar inmiddels mijn gynaecoloog. Daar werden weer allerlei onderzoeken gedaan en uiteindelijk werd besloten om een kijkoperatie uit te voeren. Mijn huisarts had gelijk, ik had endometriose en ergens was ik opgelucht. Eindelijk wist ik waarom ik elke keer ziek was en dat ik mij niet aanstelde. Nee een warme kruik en een paracetamolletje hielpen inderdaad niet. Ook mijn vriend moest worden onderzocht en daaruit bleek dat zijn zwemmers niet goed waren, ook niet (super)slecht maar we waren niet de perfecte combinatie. Mijn vriend stopte onmiddelijk met roken, voor de rest leefden we al erg gezond.Als laaste deden we een test om te kijken hoe zijn zwemmers het deden in mijn lichaam, terwijl ze het op het 'plaatje' wel deden, overleefde er geen in mijn lichaam. Dit komt waarschijnlijk door de endometriose die het of beschadigd of afbreekt.

Wat een teleurstelling maar we bleven niet bij de pakken neer zitten. We kwamen in aanmerking voor IUI. Omdat mijn cyclus goed is, proberen we  het eerst in mijn natuurlijke cyclus zonder hormen.

Ronde één is mislukt maar we houden hoop. We zitten nu in ronde twee en moeten twee weken plaats nemen op het wachtbankje. Allebei hebben we een goed gevoel dat we ooit een wondertje mogen krijgen, nu maar duimen dat het nu al zover is.

We zijn samen begonnen aan onze reis door één enkele stap te zetten en ondanks de nare dingen, beleven we ook genoeg positieve dingen.